Connely Farr koos Mississippi Live als zijn artiestennaam. Vancouver (Brittish Columbia) kun je definiëren als zijn huidige habitat. Minimalistisch is waarschijnlijk de beste omschrijving van deze  beladen muziek, maar bovenal nostalgisch, emotioneel en melodisch gedragen. Het album is opgenomen in de kelder onder een toeziend oog van Neil Young – althans wanneer ik dat zo mag beschrijven, want er hing een poster van deze dinosauriër aan de muur. Het valt me moeilijk een leeftijd te linken aan Connely. Vanwege de zwaarmoedigheid, de verhulde dramatiek, denk ik dat hij ouder is dan ik vermoed. Het inlevingsvermogen getuigd overigens ook van een volwassen man. Connely staat stil bij het leven, en zijn tijdelijke aanwezigheid hierin. Het album is opgedragen aan zijn beide grootvaders. Productie is verzorgd door Jon Wood, de man die eveneens verantwoordelijk was voor Rodney de Croo’s laatste album.

12 nummers is dit mooie bitterzoete singer songwriter album rijk. Met muziek die niet alleen voor zich spreekt, maar eveneens de verbeeldingskracht activeert. Het rauwe Canadese landschap trekt zich aan je voorbij alsof je voorbij reist per trein. Vluchtig, doch imponerend. De muziek is broeierig, stemmig, zoekend, alle componenten lijken nog niet volledig uitgekristalliseerd te zijn. De zang nijgt naar een ingetogen, gereserveerde Eddie Vedder. Qua geluid is de vergelijking met Kreg Viesselman’s eerste album zeer toepasselijk, terwijl ook Ben Weaver een naam is die me binnen deze context te binnen schiet. Je hoort uiterst knappe songs, die barsten van de ideeën. De eenvoudige productie remt wellicht enigszins (ongetwijfeld een budgetkwestie, maar het fundament staat echter ontegenzeggelijk. Het uitgeklede geluid past overigens uitstekend bij dit soort basale landschappelijke folkmuziek. Voor mij is duidelijk dat deze ietwat schuwe Canadees zijn aandacht gaat opeisen, want de kwaliteit barst nu al over de rand. Ik wil meer! (SMP)